Full extra, full χαζά
Για σταθείτε! Τι είναι αυτά που βλέπω; Tι κόσμος είναι αυτός που «ψωνίζει» BMW Σειρά 5, 6 και 7, Mercedes Kompressor, Porsche Cayenne και Jaguar με... full extra; Τι θα πει «full extra» σε μια εποχή που το σύστημα πνέει τα -προγραμματισμένα του- λοίσθια; Τι είναι αυτό που κάνει τις αυτοκινητοβιομηχανίες να προσφέρουν δεκάδες «μπλιμπλίκια», που θυμίζουν το παντεσπάνι της Μαρίας Αντουανέτας; Καιρό τώρα βλέπω μια διαφήμιση για το Suzuki Vitara που διαθέτει... multimedia station ή κάτι σαν αυτό, πράγμα που με κάνει να απορώ γιατί δεν προσφέρουν multipurpose WC ή, ακόμα καλύτερα, μηχανισμό αυτοϊκανοποίησης. Πριν από 30-40 χρόνια η παρουσία ηλεκτρικού αναπτήρα ή ραδιοφώνου αποτελούσε μέγα στοιχείο του μάρκετινγκ. Το ίδιο ίσχυε για το «ξύλινο» τιμόνι, που έδειχνε πως το συγκριμένο μοντέλο είχε... αγωνιστικές καταβολές, και για το «ξύλο στο ταμπλό», που υπονοούσε αριστοκρατική προέλευση. Πιτσιρικάς κόλλαγα τη μύτη μου στα κρύσταλλα των αυτοκινήτων για να διαπιστώσω ποιο είχε αναπτήρα και, σε εξαιρετικές περιπτώσεις, «ηλεκτρικά» παράθυρα. Μετά το έλεγα στους φίλους μου, και όλοι τρέχαμε να δούμε το... θαύμα της τεχνολογίας. Ο καιρός πέρασε, και οι κοινωνίες του «ανεπτυγμένου» κόσμου ξέχασαν τον πόλεμο και τις στερήσεις. Οι κατασκευαστές άρχισαν αγώνα δρόμου για να προσφέρουν στους κακομαθημένους (και από τον ειδικό Τύπο) από τα πιο χρήσιμα έως τα πλέον περιττά. Διότι ακόμα και οι πωρωμένοι «φίλοι του αυτοκινήτου» καταλαβαίνουν πόσο άχρηστη είναι μια αναδιπλούμενη οροφή που χρειάζεται 30 δλ. για να ανοίξει ή να κλείσει ή πόσο γελοίο είναι να διαφημίζεις ότι το αυτοκίνητο διαθέτει multimedia station. Όλοι, και πρώτος ο γράφων, καλοδέχονται συστήματα που περιορίζουν την κατανάλωση, αναρτήσεις που «διαβάζουν» το βαθμό τριβής ή ηλεκτρονικά που βοηθούν τον οδηγό να κινείται γρήγορα και με ασφάλεια. Ποιος μπορεί να πει λέξη για τα συστήματα πέδησης με ABS τρίτης ή τέταρτης γενιάς; Όμως, μπούρδες που «κουνάνε» το τιμόνι όταν αλλάζεις λωρίδα, βαράνε όταν νυστάζεις, παίζουν DVD, θερμαίνουν τα καθίσματα (μπας και κρυώσει ο κώλος μας) ή ανεβάζουν τα «δίχτυα» για να μη μας βλέπει η πλέμπα συνιστούν, πέρα από μπούρδα, και προσβολή στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Όλα αυτά τα συστήματα και δεκάδες άλλα, που δεν αξίζει να αναφερθούν, αποτελούν τον «εξοπλισμό» όχι μόνο ακριβών, αλλά και οικογενειακών αυτοκινήτων, που -όλο και περισσότερο- θυμίζουν οντάδες. Σε κάποιον σαν εμένα, που έχει μελετήσει την ιστορία της αυτοκίνησης και -σε πολλές περιπτώσεις- έχει λάβει μέρος στην εξέλιξη ή και στην ακύρωση ορισμένων εφαρμογών ή και μοντέλων, η υπόθεση «full extra» προκαλεί εμετό. Φέρνει στο νου την εικόνα του Νεοέλληνα μπούρτζου που θέλει να προβάλλει το κοινωνικο-μορφωτικό μηδέν του μέσω μιας σειράς μικρών εγκλημάτων. Τι άλλο είναι αυτή η χυδαία σπατάλη από -περιβαλλοντικό- έγκλημα;Θα πείτε... Αυτά σε μάραναν; Δε σε πειράζουν τα εγκλήματα της «διεθνούς κοινότητας», που, στην προσπάθεια να στηρίξει τις κοινωνίες των μπλιμπλικιών, βομβαρδίζει τρεις, τέσσερις χώρες, προγραμματίζοντας τον αφανισμό των δύο; Όσοι διαβάζουν το περιοδικό και -τους δύο τελευταίους μήνες- το costas-cavathas.blogspot.com γνωρίζουν πως δεν είναι η πρώτη φορά που αναφέρομαι σε υπερβολές. Από τα πρώτα άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες μέχρι το σημερινό, «πολεμάω» την επιδειξιμανία, τη σπατάλη, την ανοησία και τη βλακεία. Οι θέσεις μου με έφεραν απέναντι στους εισαγωγείς που πουλούσαν και ακόμη πουλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες (ένας από αυτούς αφαιρούσε τους καθρέφτες οπισθοπορείας και τα «χαλάκια» των αυτοκινήτων και μετά τα... χρέωνε στους πελάτες του!) αλλά και σε νεότερους αστέρες του χώρου, που δεν μπορούν να δεχτούν κριτική για τα αυτοκινούμενα περίπτερα που πουλούν. Γιατί τι άλλο από περίπτερο είναι ένα Hummer, μια Cayenne, μια ML 3.5 ή ένα θηριώδες Audi Q8, 7, 9 ή 119 ή μια «τζιπούρα» με κινητήρα 4,7 ή 6,0 λίτρων; Σε όλες τις περιπτώσεις, καμία σημασία δεν έχει η μάρκα ή ο τύπος, αλλά αυτό που εκπροσωπεί. Ο λαός λέει «κάθε πράγμα στον καιρό του, κι ο κολιός τον Αύγουστο». Ήταν που λέτε μια εποχή που, λόγω άγνοιας ή πλασματικής αφθονίας, ο κόσμος (και εμείς) αποδεχόταν τα τέρατα. Αυτή η εποχή τελείωσε, και τώρα «Αύγουστος» είναι οι μεγάλοι, περιφερειακοί πόλεμοι, η πείνα, το ξεκλήρισμα πληθυσμών, το θερμοκήπιο, η άνοδος της θερμοκρασίας, το λιώσιμο των πάγων, η κρίση, η ανεργία, η κατάρρευση κολοσσών σαν της GM και της Chrysler και η για πρώτη φορά στην ιστορία ανακοίνωση ότι εταιρείες σαν την Toyota παρουσίασαν ζημίες δισεκατομμυρίων δολαρίων. Δε διαφωνώ πως τα όσα γράφω ακούγονται λίγο «χριστιανικά». Σε έναν κόσμο (τον ανεπτυγμένο) που έχει εξοκείλει στα ίδια του τα σκατά και παρακολουθεί με γουρουνίσιο ή ναζιστικό (ανάλογα με τη θέση των βλεφάρων) βλέμμα την καταστροφή, τι μπορεί να κάνει κάποιος σαν εμένα; Τίποτα ή ελάχιστα. Αυτός, όμως, δεν είναι λόγος για να μην προσπαθεί. ¶λλωστε, κανείς δε γνωρίζει τι -μου- επιφυλάσσει το μέλλον.
Like a Candle in the Wind
Τι έχουμε, λοιπόν; Από την καταστροφή του Β΄ Π.Π. στην περίοδο της Ανασυγκρότησης, μετά στην εποχή της Σπατάλης και τέλος στην εποχή της Χυδαιότητας, που, συγγνώμη που θα το πω, θυμίζει έντονα την εποχή του Μεσοπολέμου και την άνοδο του φασισμού και του ναζισμού, που οδήγησε σε πόλεμο, όπως θα οδηγήσει και η τωρινή, και να με θυμηθείτε. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν, τουλάχιστον όσοι διαβάζουμε αυτό το περιοδικό όχι τι κάνουν οι άλλοι για εμάς, αλλά τι κάνουμε εμείς και για τους άλλους! Σε αντίθεση με την παγκοσμιοποίηση, που προωθεί το Zeitgeist και το Venus Project, θα έλεγα ότι, ως ρεαλιστές, θα μπορούσαμε να μειώσουμε τις καταναλωτικές συνήθειες και να «βοηθήσουμε» το Σύστημα να αναπνεύσει - ή, καλύτερα, να... καταρρεύσει! Θα πείτε, και μεγάλο το δίκιο σας, που λέει κι ο Στάθης στον «Ναυτίλο», αν καταρρεύσει, δε θα υπάρχουν Hyundai και Land Rover, Audi και Mercedes. Και, αν δεν υπάρχουν αυτά και άλλα 50, δε θα υπάρχουν 4ΤΡΟΧΟΙ. Σωστά; Λάθος! Οι 4ΤΡΟΧΟΙ θα υπάρχουν όσο υπάρχει η ιδρυτική ομάδα. Μετά την απομάκρυνση του Δημήτρη Γιαννάκη, τη συνταξιοδότηση του Πέτρου Μεϊντάνη και του Βασίλη Γιαννακόπουλου και την αποχώρηση (για προσωπικούς λόγους) της Σοφίας Τσιατσιάνη, η παλιά φρουρά... αποδεκατίστηκε. Έμειναν οι Κώστας και Σοφία Καββαθά και οι Σ. Χατζηπαναγιώτου, Γ. Βρόντος, Γ. Παπαβασιλείου, Θ. Ηλιόπουλος, Α. Τσαλδαράκη, Ζ. Δημητρακέλλη, Ν. Γενεράλης, Φ. Φωτιάδης και Φ. Καραϊωσηφίδης - και ελπίζω να μη μου διέφυγε κάποιος, γιατί, μαύρο φίδι που μ’ έφαγε! Για τον Δημήτρη έχω ήδη γράψει. Για τον Βασίλη, όμως, δεν έχω πει πολλά, ίσως επειδή τον θεωρούσα κομμάτι της εταιρείας. Μαζί του γύρισα τον κόσμο, εγώ να οδηγώ αυτοκίνητα και να πετάω αεροπλάνα, εκείνος να φωτογραφίζει ακούραστος, όπως έκανε με όλους τους συνεργάτες. Κοιμηθήκαμε σε καρέκλες αεροδρομίων, σε μάρμαρα σιδηροδρομικών σταθμών, σε ξενοδοχεία πέμπτης κατηγορίας όταν δεν είχαμε να «περάσουμε απέναντι». Φάγαμε σκέτο ψωμί για τον ίδιο λόγο, ξενυχτήσαμε, οργώσαμε βουνά, φωτογραφίσαμε με εμένα να οδηγώ τη μοτοσικλέτα και εκείνον να κάθεται... ανάποδα για καλό tracking και -θέλω να πιστεύω- γράψαμε ιστορία. Για τη Διευθύντρια του Ατελιέ, τη Σοφία την Τσιατσιάνη, δε θα μιλήσω εγώ, αλλά θα παραθέσω την επιστολή που μου έστειλε και που λέει:
Αγαπημένε μου κ. Καββαθά,
Μια ζωή υψηλής ευκρίνειας. Θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του βιβλίου που ετοιμάζετε... Όταν το ’91 οι προσωπικοί υπολογιστές μπήκαν στη δουλειά και τη ζωή μας, ένα πλήκτρο-ενέργεια με μάγεψε. Το undo (το Quark είχε μόνο ένα). Τι ωραία που θα ήταν να είχε εφαρμογή στη μη-εικονική πραγματικότητα. Κάηκε το φαγητό. Undo. Πλημμύρισαν οι δρόμοι. Undo. Ο πλανήτης κινδυνεύει. Undo.
Για πάρα πολλά χρόνια πίστευα τυφλά στη μη-αντιστρεψιμότητα της πραγματικότητας. Μέχρι που αντιλήφθηκα ότι υπάρχει κάτι που μπορεί να την αλλάξει. Οι πληροφορίες και η οπτική γωνία του παρατηρητή.
Η Τ.Ε. για μένα και για τους περισσότερους -ή όλους- που συνεργαζόμαστε είναι η οικογένειά μας, με ό,τι σημαίνει αυτό. Την αγαπάμε.
Γιατί;
Οι άνθρωποί της δε νιώθουν την ανάγκη να κάνουν undo (υπάρχουν κάποιοι που είναι μαζί από τη δημιουργία της).
Γιατί;
Είναι ένα πεδίο ελεύθερο να δημιουργήσεις, που σε προστατεύει με όλους τους τρόπους και σε φροντίζει διακριτικά, αλλά με ζήλο. Για παράδειγμα, δύσκολα ξε-δύσκολα τα πράγματα στην αγορά, οι λογαριασμοί μας στην τράπεζα είναι πάντα με συνέπεια ενημερωμένοι. Αυτό είναι το δώρο σε μια αναγκαία και χρηστική συνθήκη.
Απέναντι στα περίεργα μαθηματικά των λογιστών, όπου τα παζάρια γίνονται από ενοχές, το βλέπουμε να συμβαίνει γύρω μας, υπάρχουν τα δώρα. Το περιβάλλον μέσα στο οποίο ο δότης και ο λήπτης αισθάνονται κερδισμένοι.
Το όραμα της ανιδιοτέλειας και της καθαρής συνείδησης για μας είναι η καθημερινότητά μας.
Οι ιδέες που γίνονται στόχοι, που, επειδή είναι αληθινοί, εμπνέουν, με αποτέλεσμα να υλοποιούνται.
Η αλληλεγγύη, η έλλειψη ανταγωνισμού, η παρουσία της άμιλλας.
Όλοι μαζί, διαφορετικοί και τόσο ίδιοι.
Πώς έγινε και ανταμώσαμε μέσα σ’ αυτό το «σπίτι»;
Απορούμε με ευχαρίστηση και χαμογελάμε με νόημα.
Το «πείραμα» πέτυχε, κύριε Καββαθά, φαίνεται και διδάσκει. Έχετε πει ότι ένας εκδοτικός οργανισμός έχει δύο καρδιές: τη σύνταξη και το ατελιέ. Ήταν μεγάλη τιμή για μένα που ήμουν κύτταρό του. Σας ευχαριστώ! Οι πληροφορίες είναι καταιγιστικές και οι οπτικές επαναπροσδιορίζονται, ειδικά σε μια ζωή υψηλής ευκρίνειας.
Ο χρήστης αποδέχεται την πλήρη ευθύνη και κάνει την ενέργεια. Undo. Ευτυχώς που υπάρχει αυτό το ευλογημένο πλήκτρο. Θα χαρώ τόσο να δω πάλι τη λάμψη του χαμόγελου στο πρόσωπό σας. Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, με μάθατε πολλά.
Σας αγαπώ, είστε η οικογένειά μου.
Σοφία
Μετά από αυτό, τι να πω; Οι Τεχνικές Εκδόσεις ήταν (και, όσο υπάρχουν δύο καρδιές, θα είναι) ένα από τα λίγα φωτεινά παραδείγματα στον ελληνικό Τύπο, αλλά, όπως λέει ο λαός, όλα τα ωραία έχουν τέλος. Ελπίζω πως κάποιος εκδότης στο μέλλον θα ανακαλύψει τα παραδείγματα και θα ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο σε ένα διαφορετικό περιβάλλον. Εκείνο της ηλεκτρονικής και διαδραστικής δημοσιογραφίας - με την προϋπόθεση ότι η τελευταία θα εξακολουθήσει να υπάρχει, πράγμα για το οποίο διατηρώ μεγάλες αμφιβολίες. Έτσι, λοιπόν, οι Τεχνικές Εκδόσεις σιγά-σιγά «σβήνουν» like a candle in the wind, πράγμα που -εγώ, τουλάχιστον- βρίσκω όμορφο, αξιοπρεπές και σύμφωνο με τη 40χρονη ιστορία της Εταιρείας που έφτιαξε το σύγχρονο περιοδικό Τύπο στην Ελλάδα - χωρίς κανείς να το αναφέρει ποτέ! Σας κάνει εντύπωση; Εμένα όχι, αφού η σιωπή τους δείχνει πόσο λίγοι και ταπεινοί είναι, παρά τα τρανταχτά τους ονόματα και τα φαραωνικά «έργα».
Ο πειρασμός του Αγίου Σουλπικίου
... Και εκεί που ήμουν ήσυχος πως έκανα το περιβαλλοντικό και δημοσιογραφικό μου καθήκον αποδομώντας τους βροντόσαυρους, εμφανίζεται το Nissan GT-R. Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά, λέγω, αλλά, όπως γίνεται με τους διαβόλους στο μυαλό, στο κορμί και στην αυτοκίνηση, το GT-R μένει ακίνητο, προσκαλώντας με στην... αγκαλιά του! Εκκλήσεις του στιλ «τι θέλεις από κάποιον που πέρασε το 100ό έτος της ζωής του;» πέφτουν στο κενό, και... αναγκάζομαι να καθίσω στο μπάκετ μιας πολεμικής μηχανής. Τετρακόσιοι ογδόντα ίπποι είναι αυτοί για να παρασύρουν όχι μόνο έναν παλιό εραστή σαν εμένα, αλλά και τον ¶γιο Σουλπίκιο, που ζει στην έρημο και τρώει ακρίδες. Όπως διάβασα στους 4Τ, το Nissan «τρώει για πρωινό» υπεραυτοκίνητα σαν τα Porsche 997 Turbo, Audi R8 4.2, BMW M3 DCT και πολλά άλλα όχι επειδή τα «ταπώνει» στο Νίρμπουργκρινγκ, αλλά γιατί η βασική έκδοση κοστίζει 94.760 ευρώ και η... full extra 104.000 ευρώ, κάτι που το κάνει προσιτό στους συλλέκτες. Το GT-R είναι ένα από τα τελευταία προσιτά supercar. Μπορείς, αν τα διαθέτεις, να το πάρεις τώρα και να το φυλάξεις για την εποχή που αυτοκίνητα σαν αυτό θα είναι παράνομα. Μπορείς ακόμα να περιμένεις λίγο καιρό και να πάρεις ένα από κάποιον που θα ανακαλύψει πως δεν είναι σε θέση να το δαμάσει ή -το πιθανότερο- που θα έχει τρομάξει από το χαρακτήρα του. Όχι, για όνομα, πως αυτή η θεϊκή κατασκευή είναι ανασφαλής. Δεν υπάρχει ασφαλέστερο, αλλά GT-R δεν είναι Cessna 182, αλλά Spitfire. Για πραγματικούς πιλότους, δηλαδή, και όχι για οδηγούς Giotachi XLi.
Πώς, όμως, «κολλάει» αυτή η θέση μου με όσα γράφω στην αρχή; Τι δουλειά έχει ένα αυτοκίνητο σαν αυτό σε έναν κόσμο που τυραννιέται από την ανεργία και την ανέχεια; Έχει για έναν και μοναδικό λόγο: Δείχνει σε παρλαπίπες και υπανάπτυκτους πώς πορεύονται τα άτομα και οι κοινωνίες που δημιουργούν. Το GT-R είναι ένα «εργοστάσιο ιδεών», μια τεχνολογική και μηχανολογική δήλωση που όλο και πιο σπάνια θα συναντάς. Γι’ αυτόν το λόγο, λοιπόν, αλλά και ως φόρο τιμής στην προηγούμενη ζωή μου, θα ήθελα να έχω ένα. Δυστυχώς, όμως, για μένα (και για την προηγούμενη ζωή μου), δεν είμαι σε θέση να το αποκτήσω, μιας και, εκτός από τα εντόσθια, τα Gollum μού έφαγαν και την περιουσία - χωρίς να έχουν, ακόμη, τελειώσει το φαγοπότι.
Τέσσερις μείνανε...
... όπως λέγαμε στο στρατό. Τέσσερις μήνες για να μπει το περιοδικό στον 40ό χρόνο της ζωής του, ο γράφων στον 170ό και μία από τις πιο ωραίες ιστορίες στο χώρο των εκδόσεων να φθάσει στο σημείο όπου πρέπει όλοι, και πρώτος εγώ, να δουν τι μέλλει γενέσθαι. Κι αυτό γιατί «ο καιρός γαρ εγγύς», όπως λέει ο Λιακόπουλος, και αυτός ο «καιρός» δεν είναι πια χρόνος, αλλά τέλος χρόνου, όπως στα video games. Αρκετά (γράφει κάποιος στο blog μου) με τις αναμνήσεις. Είμαστε νέοι. Θέλουμε να «λιώσουμε» μια Porsche στην Κηφισίας, όταν δε βλέπουν τα στρουμφάκια. Να χαρούμε τη ζωή, κι όχι νά ’χουμε τύψεις για αυτά που κάνουμε. Πόσο δίκιο έχει! Τι δουλειά έχουν άνθρωποι σαν εμένα στο θαυμαστό καινούργιο κόσμο; Όπως πολλές φορές έχω πει, οι καλοί ηθοποιοί γνωρίζουν την ώρα που πρέπει να εγκαταλείψουν τη σκηνή, κι εγώ (αν και ως ηθοποιός είμαι απαράδεκτος) ξέρω πότε πρέπει να πω τη φράση: «Exit, stage left». Ρωτάνε γιατί «left», και όχι «right». Νομίζω πως η ζωή μου δίνει την απάντηση. Ποτέ δεν υπήρξα Δεξιός, όμως η δική μου Αριστερά δεν εκφράζεται από τα απολιθώματα των κομμουνιστικών κομμάτων, ούτε από τη ροζ Αριστερά των «τάσεων» που περνάνε Σύριζα από τα αδυσώπητα ερωτήματα και τα «οράματα» της «σοσιαλιστικής» διεθνούς των Blair, Merkel, Segolene, Giorgakis και λοιπών κουστουμιών, που είναι... και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ. Η δική μου Αριστερά είναι εκείνη που δεν καταστρέφει το περιβάλλον, δε βασίζει την ύπαρξή της στη συγκέντρωση πλούτου και ισχύος, πιστεύει στην Παιδεία, στην ιστορία και στους αγώνες του κάθε λαού χωριστά και -το κυριότερο- είναι εχθρός του συστήματος και όσων θρησκειών έχουν αιματοκυλίσει τον πλανήτη. Θα πείτε πως αυτή η Αριστερά ταιριάζει σε κοινωνίες αγγέλων, και θα συμφωνήσω, αλλά χίλιες φορές να οραματίζεσαι μια τέτοια κοινωνία, παρά να είσαι δούλος των αργυραμοιβών, που για αιώνες ορίζουν τις τύχες των λαών.
Επιστρέφοντας στο θέμα της εξόδου από τη σκηνή, νομίζω πως συμφωνείτε ότι μισός αιώνας στο «κουρμπέτι» είναι αρκετός ακόμα και για ζηλωτές σαν εμένα. Ιδιαίτερα όταν στο τέλος της επαγγελματικής μου ζωής μια ομάδα «επιχειρηματιών» και «στελεχών» έβαλε τη χούφτα της στο στομάχι, τράβηξε έξω τα έντερά μας και τ’ άπλωσε στο δρόμο να τα φάνε τα «σκυλιά» του τραπεζικού και δικονομικού συστήματος. Ένα πρόσφατο γεγονός δείχνει τον εξευτελισμό. Κάποια κυρία από τη δισκογραφική εταιρεία «Legend» μου έστειλε επιστολή που γράφει: Κύριε Κώστα Καββαθά, Τμήμα... Τεχνικών Εκδόσεων, Εκδόσεις Λυμπέρη, Κορωπί. ¶ντε να πεις στον κόσμο ότι, όσο υπάρχουμε εμείς και οι συνεργάτες που πιστεύουν στο Σκοπό, οι Τεχνικές Εκδόσεις είναι μία 1.000% ανεξάρτητη εταιρεία, που κανείς δεν είναι σε θέση να ακουμπήσει χωρίς να πάθει σοβαρά εγκαύματα._Κ. Κ.
Αντιλογισμοί
- Μόνο μια, δυο σκέψεις... Μάθατε για το έλλειμμα της Τζουτζίας; Για τη συνδιαχείριση του εναέριου και θαλάσσιου χώρου του Αιγαίου με την Τουρκία μέσω ΝΑΤΟ; Για το σκάνδαλο του ΟΣΕ; Της Ζίμενς; Για τη σωτηρία της Ελλάδας με την εκλογή της Μαριέττας και του Παπακωνσταντίνου στις Ευρωεκλογές; Για τη δήλωση Βερελή;
- And... how about Chelsea this year? Liverpool? Manchester? Κύριος... Κύριος...
SCREEN PEACE
Τι ήταν εκείνη η έξαψη όση ώρα ο Σάκης έδινε τη δική του μάχη; Τι ήταν εκείνη η υποψία σφιξίματος στην καρδιά μήπως παραπατήσει κάθε φορά που εκτελούσε το μπλονζόν του; Το ασήμαντο τραγουδάκι είχε αποκτήσει στ’ αυτιά μου μιαν αύρα, έναν παλμό ευγενικό... Ο ίδιος είχε χάσει το άδειο, επιθετικό βλέμμα πτηνού με το οποίο κοιτάει συνήθως. Κι εγώ για 3 λεπτά, σαν άλλος Ουίνστον Σμιθ σ’ ένα δικό μου 1984, τον αγαπούσα σαν Μεγάλο Αδελφό μου.
Η ουσία της σύγχρονης «δημοκρατίας» είναι ακριβώς αυτή: Τη στιγμή που οι Μπιλντερμπέργκερς αποφασίζουν για τις τύχες μας, εμείς αποφασίζουμε για την τύχη του Σάκη και του φλούφλη βιολιστή από τη Νορβηγία. Α, ναι, και για Μεγάλους Έλληνες, βολικά παρωχημένους, ατάκτως ερριμμένους από τον ουρανό του Σκάι. Μα, μήπως και οι άνθρωποι που θα ψηφίσουμε στις 7/6 δεν είναι ήρωες μιας αφήγησης που εμπλουτίζει τη φαντασία μας με υπναγωγικά οράματα;
Οι μεγαλύτεροι θα θυμούνται τα τρέιλερ χουντικών ταινιών τύπου «Ο Παπαφλέσσας, Πρωταγωνιστούν: Δ. Παπαμιχαήλ, Κ. Δανδουλάκη... και μια πλειάδα κομπάρσων». Ο ρόλος των λαών στο διαχρονικό υπερθέαμα της Ιστορίας είναι ακριβώς αυτός: της πλειάδας κομπάρσων. Αλλά και των θεατών ταυτόχρονα: Ο θεατής ένιωθε πάντα ικανοποίηση να βλέπει τον εαυτό του χαμένο κάπου στο background. Σήμερα, τα όρια κομπάρσου-ήρωα γίνονται ασαφή, και ο αληθινός Ήρωας, επιμελώς αόρατος έως τώρα, αποκαλύπτεται. Είναι ο αφηγητής της Ιστορίας.
Σωκράτης Παπαχατζής [email protected]